โดย นางสาวภรณี อดิเรกสถาพร รหัสนักศึกษา 65106379 สำนักวิชาสารสนเทศศาสตร์
ความฝันที่หล่นหาย
เผลอทำความฝันหายไปในระหว่างที่เติบโต ความฝันตั้งแต่เด็ก วัยรุ่น วัยทำงาน วัยชรา ไม่ว่าจะวัยไหนก็ไม่สามารถ ตามหาความฝันที่หายไปแล้วจริงๆได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็หาไม่เจอ มันหายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน เคยคิดว่าหากชีวิต นี้เป็นไปตามที่วางแผนได้ ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่… สิ่งที่วางแผนอย่างการเลือกเรียนในสิ่งที่ชอบ การทำงานในสิ่งที่ชอบ การมี ครอบครัวที่หวัง การใช้ชีวิตด้วยความสุขปราศจากความทุกข์ แต่หากสิ่งเหล่านั้นเป็นไปตามที่หวังทุกอย่าง ความฝันที่เราคอย ใฝ่หาจะไปมีความหมายอะไรล่ะ บางคนตอบได้ ตอบไม่ได้ว่าความฝันของตัวเองคืออะไร สิ่งนั่นที่คอยทำคอยพยายามมามันใช่ สิ่งที่ต้องการจริงๆบางครั้งอาจจะเฝ้ารอให้สิ่งเหล่านั้นกลับมาตอบแทน แต่ไม่มีการคิดเลยว่าบางครั้งสิ่งนั่นก็ว่าได้กลับมาตอบ แทนหรือเป็นสิ่งที่เราหวังเสมอไป มีบางครั้งที่ยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ทิ้งโอกาส ทิ้งทุน ทิ้งสิ่งที่รัก สิ่งที่มั่นคงเพื่อไล่ตามความฝัน แต่ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าความฝันนั่นจะสมหวัง หากเป็นไปด้านที่ดีจะเป็นความสำเร็จ พลังบวก ในทางกลับกัน ในทางลบ ไม่สมหวัง ล้มเหลวมันอาจจะกลายมาเป็นสิ่งที่มาทำลายความมุ่งมั่น ทำลายทุกอย่างที่เฝ้าพยายาม บางคนอาจจะนำผลของ ความผิดพลาดมาเป็นแรงพลักดัน แต่บางคนก็อาจจะหยุดไล่ตามความฝันเพียงเพราะมันได้แหลกสลายไปแล้ว และจงจำไว้ให้ ดีอย่าให้ใครมาเอาความฝันของเราไป และ อย่างทิ้งความฝันเราเพื่อทำความฝันของคนอื่นให้เป็นจริง
ความรักที่หล่นหาย
ความรัก ที่ทุกคนต้องเคยประสบต้องเคยเจอ การที่คนเรารักกัน ชอบกัน พร้อมอยู่เคียงข้างกันไม่ว่าจะยามทุกข์ สุข โศก นั่นแหละความรักที่ทุกคนเฝ้ารอ แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะสมหวัง ความรักที่เคยเต็มร้อยมันสามารถเพิ่มลดได้ตลอดเวลา ไม่ว่า จะคบกันนานเท่าไหร่ 10ปี 20ปี 30ปี หรือแม้แต่คนที่มีลูกมีครอบครัวแล้ว หากความรักนั่นกลายเป็น 0 นี่คือจุดสิ้นสุดของ ความรัก ไม่มีใครผิดใครถูกที่จะรักน้อยลงจนถึงไม่รัก มันคือเรื่องของความรู้สึก หากเป็นการเลิกราคนลืมได้ก่อนถึงจะหลุดพ้น จากการทุกข์พ้นจากความเจ็บในระยะเวลาความททรงจำดีๆที่เคยสร้างกันมา ส่วนคนที่ไม่ลืมจะค่อยๆจมลงๆเปรียบเหมือน มหาสมุทรแห่งน้ำตาและความทรงจำ การที่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็จะจมลงไปลึกกว่าเดิม อย่าดึงให้ตัวเองดำดิ่งไกปลึกกว่านั่น เลย เพราะการทำแบบนั้นมันไม่มีสิ่งดีเลย มีแต่แย่ลง ทรมาน พลาดทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตได้ จงขอบคุณช่วงเวลาดีๆที่เคยมี ร่วมกัน สิ่งต่างๆในชีวิต ประสบการณ์ เข้าใจว่าการลืมมันยาก ยากยิ่งกว่าอะไร แต่ว่าอยากให้คิดไว้ว่า การที่มีคนคนนั้นเข้ามา ในชีวิต เขาคือส่วนหนึ่งของความสุข ส่วนหนึ่งของการเติบโตที่จะทำให้เราเติบโตขึ้น
ผู้คนที่หล่นหาย
ในช่วงชีวิต ในช่วงการเติบโต เรามักจะเจอคนมากหน้าหลายตา หลายแบบ หลายประเภท มักมีคนที่ผ่านเข้ามาและ ออกไปมากมายด้วย ไม่ว่าจะมาในรูปแบบ มิตร ศัตรู คนรัก เพื่อน คนที่เคยเชื่อใจอาจจะไม่พร้อมแทงข้างหลังได้เช่นกัน คนที่ เคยสนิทอาจจะไม่สนิทแล้ว คนที่เคยเป็นทุกอย่างในชีวิตเรา แต่สำหรับเขาเราอาจจะไม่สำคัญในชีวิตด้วยซ้ำ บางครั้งคน เหล่านั้นก็มาสร้างความทรงจำดีๆ เรื่องรามต่างๆ ประสบการณ์ต่างๆ แต่ต้องมีสักวันที่ต้องแยกกันไม่ว่าเรา หรือ เขาที่เดิน ออกมาก่อน ตอนนั้นอาจไม่คิดอะไรมาก แต่ถ้าย้อนกลับไปมองต้องมีความคิดนี้แน่ว่า ตอนนั้นไม่น่าทำอย่างนั้น ไม่น่าแยกกัน เลย มันเป็นความีรู้สึกเสียใจในการตัดสินใจครั้งหนึ่งในชีวิต ในสมัยนี้คนที่ไว้ใจได้ คนที่สามารถพึ่งพาได้ คนที่จริงใจทั้งต่อหน้า ลับหลังช่างมีน้อยเหลือเกิน ยิ่งในช่วงวัยผู้ใหญ่ วัยทำงาน การแข่งขัน แย่งชิงตำแหน่ง ความดีความชอบนั่นก็เป็นอีกอย่างที่ สามารถได้เป็นธาตุแท้ของคนเหล่านั้นได้ คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อไปให้ไกล ต่อให้ต้องกดหัวคนอื่น หักหลัง ทรยศคนที่ได้ชื่อ ว่าเพื่อนยังสามารถทำได้ โดยไม่คิดมากด้วยซ้ำ
ตัวตนที่หล่นหาย
บางครั้งจะมีความรู้สึกว่าคนคนนั้นเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม โทษว่าเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน แต่อย่าโทษตัวเขาเลย เพราะขนาดตัวเรายังสามารถเปลี่ยนไปได้เลย ขนาดตัวเรายังไม่แน่นอนแล้วใครจะไปแน่นอนได้กัน บางครั้งในตอนที่เหนื่อยล้า เสียใจ ร้องไห้ต่างคิดไปต่างๆนานาว่า ทำไมถึงอ่อนแรงแบบนี้ทั้งที่ตอนเด็กๆยังเข้มแข็ง แข็งแรงกับทุกเรื่องที่เจอมา แต่พอยิ่ง เติบโตกลับยิ่งบอบบาง และเปราะพร้อมสลายทุกเมื่อ ในช่วงวัยเด็กหลายคนอาจจะคิดว่าเมื่อเติบโตการมีเพื่อนที่ดีครอบครัว ที่อบอุ่น การงานที่มั่นคงเป็นสิ่งที่ดีแต่ความจริงมันกลับอาจจะไม่ใช่อย่างนั่น การที่ยิ่งเติบโตยิ่งเจอสังคมมันทำให้รู้สึกได้เลยว่า การใช้ชีวิตในตอนนี้กลับเหงา โดดเดี่ยว แม้ว่ารอบตัวจะเปลี่ยนไป แต่ตัวของเราก็ยังเป็นตัวของเราไม่เปลี่ยนไป
สิ่งที่ยังหลงเหลือ
การที่เราเติบโตขึ้นมันไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดลดลงเลย เรื่องบางเรื่องจะมาในเวลาที่ไม่ต้องการ หรือ เวลาที่สาย เกินไปแล้ว เหมือนกับการตัดสิในใจหากตักสินใจไปแล้วไม่สามารถแก้ไขได้ หากเลือกดีก็ดีไป แต่หากเลือกผิดก็ต้องรับผล ความรู้สึกเสียดายที่เลือกอย่างช่วยไม่ได้ แต่ไม่ใช่ว่าการเลือกผิดเราจะต้องโทษตัวเองอยู่อย่างนั่น ทางกลับกันจงทำเส้นทางนั่น ให้ดีที่สุด ไม่ใช่การที่ต้องมีเสียใจกับเรื่องที่ผิดพลาดไปตลอดชีวิต รู้จักเรียนรู้กับสิ่งนั่นซะ และในเวลาที่เราประสบความสำเร็จ อย่าลืมคนที่อยู่เคียงข้าง คนที่ช่วยเหลือตลอดมา จริงอยู่ที่ว่าบางครั้งเราจะเผลอทำสิ่งที่ต้องการหายไป แต่เชื่อสิพอระยะเวลา ผ่านไปมันจะกลับมาหา หรือ เราจะเจอเองโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็นทางที่ทุกข์หรือสุข นั่นก็เป็นทางที่เราเลือกที่จะทำให้ดีด้วย ตัวเราเอง
เอกสารอ้างอิง
อิสญะ. 2565. แล้วสักวันมันจะหายดี. กรุงเทพฯ: Springbooks.
